موسی قصاب محله ما

به همراه پارسیان، پیش‌آهنگ دیگر ایرانیان بوده‌اند.
دولت بزرگ ماد، یا نخستین دولت معظم ایرانی پایه گرفته بر فلات ایران، ” کرد “ شمرده می‌شود. زیرا که مادها، اسلاف کردها هستند. کوروش بزرگ که توانست، آرمان مادها را تحقق بخشد و فلات ایران را به زیر یک پرچم درآورد، از سوی مادر نسبت به کردان می‌برد. اردشیر بابکان بنیان‌گذار دولت بزرگ ساسانی که نسبت به بازرنگیان می‌رساند، کرد تبار به شمار می‌آمد.
روایت‌های تاریخی به روشنی می‌نمایاندکه طایفه ” بازرنگیان “ فارس ، از تیره‌ی کردان آن سرزمین بوده‌اند، همان‌گونه که طایفه‌ی شبانکاره هم که از اواخر دوره‌ی آل‌بویه، در درازای چند سده در بخشی از سرزمین فارس، صاحب قدرت و شوکت بوده‌اند، از تبار کردان سرزمین فارس بشمارند.
تیره‌ی ایرانی نژاد کرد در طول تاریخ، نه تنها دارای سرنوشت مشترک با دیگر تیره‌های ایرانی نژاد فلات ایران هستند، بلکه در دوره‌هایی از زندگی ملت ایران، با بر دوش کشیدن رسالت راهبری جامعه‌ی بزرگ اقوام ایرانی، توانستند شکوهمندترین دوران سرافرازی تاریخ ایران را نیز پدید آورد. کشش‌های تاریخی این سرنوشت مشترک، سبب شده است که حتا در دوران تجزیه‌ی سرزمین‌های کرد‌نشین از ایران ( چه به‌هنگام تسلط جبارانه امپراطوری عثمانی و چه در زمان حکومت غاصبانه‌ی دولت‌های مخلوق استعمار بر این سرزمین‌ها )، فریاد آزادگی بخش وحدت خواه مردم کرد برای پیوند با میهن بزرگ جامعه‌ی اقوام ایرانی، خاموشی نگیرد.

امپراطوری عثمانی، از زمره‌ حکومت‌هایی بود که پس از حکومت‌های تازیان، ” دین “ را ابزار کشور گشایی و سرکوب ملت‌ها و اقوام دیگر قرار داد. به گفته‌ی ” فردوسی “

زیان کسان از پی سود خویش
بجویند و دین اندر آرند پیش

در این میان، تنها مانع برابر به بردگی کشاندن ملت‌ها به نام دین از سوی امپراطوری عثمانی، ملت ایران بود. از این رو، امپراطوری مزبور نه تنها با ملت ایران، بلکه با همه‌ی وابستگان نژادی و فرهنگی ملت ایران، در ستیز بود. قتل‌عام مکرر شیعیان و سرکوب بی‌وقفه کردها، از چنین دشمنی‌ها، ریشه می‌گرفت.
در سال‌های پایانی دهه آغازین قرن بیستم، ” ترک‌های جوان “ در صحنه‌ی سیاسی امپراطوری عثمانی، پدیدار شدند. تداوم اندیشه‌ی آنان در قالب ” حکومت‌های کنونی ترکیه “ موج تازه‌ای از دشمنی و تهاجم بر ضد تیره‌های وابسته به ملت ایران را در پی داشت.
بدین‌سان، در آستانه‌ی فروپاشی امپراطوری عثمانی و زایش حکومت ترکیه، ” شوونیسم نژادی “، جانشین ” شوونیسم مذهبی “ شد. نماد این سیاست تهاجمی نژادگرایانه، خلق پندار ” پان‌ترکیسم “‌ ، از سوی ترک‌های جوان بود که تا به امروز نیز، همه‌ی حکومت‌های حاکم بر ترکیه، میراث خونین آن را به دوش می‌کشند.

مرز، نوشت :