موسی قصاب محله ما

اگر در گذشته، امپراطوری عثمانی ” دین “ را ابزار سرکوب قرار داده بود، دولت‌های ترکیه در قالب اندیشه‌های نژادگرایانه، سیاست قوم‌کشی و پاک‌سازی نژادی را به مورد اجرا گذارده‌اند.
از آشکارترین تظاهرات سیاست‌های مزبور، قتل‌عام بیش از یک میلیون و نیم تن از هم‌فرهنگان، هم‌تاریخان و هم‌ریشگان ارمنی ما، در 24 آوریل 1915 ( پنجم اردی‌بهشت ماه 1294 ) و کوشش در زدودن هویت اصیل کردها، زیر نام ” ترکان کوهستانی “ است.

در آغاز، برخورد کردهای سرزمین‌های تجزیه شده برابر تبلیغات و اقدامات نژادگرایان ” ترک “، شکل فرهنگی ـ سیاسی داشت. بدین سان کوشش بر این بود تا بیش‌تر، بر هویت تاریخی و ایرانی و آریایی کردها تاکید شود. اما به زودی با افزایش فشار توام با خشونت و کشتار برای ” ترک ساختن “ کردها و کردستان، مقاومت‌ها، ژرفای بیش‌تری یافت. بدین‌گونه که مبارزه برای دفاع از حقوق تاریخی و نژادی کرد، به صورت خیزش‌های مسلحانه در گوشه و کنار کردستان آن سوی مرز، ظاهر شد. مبارزات مسلحانه‌ی ” شیخ سعید هرتوشی “ و ” سید عبدالقادر نقشبندی “ از اقطاب فرقه نقشبندی در سال‌های پایانی دوران امپراطوری عثمانی را، می‌توان از مهم‌ترین هسته‌های اولیه این مقاومت و خیزش مسلحانه نام برد.

به دنبال فروپاشی امپراتوری عثمانی در پایان جنگ جهانی نخست و ایجاد حکومت‌های به اصطلاح عربی از سوی استعمار انگلیس و فرانسه بر پهنه‌ی متصرفات امپراتوری مزبور در خاور میانه، دامنه‌ی تجاوز بر کردها نیز گسترش یافت.
این بار در کنار عنصر ترک، عنصر عرب نیز دست‌ اندر کار اجرای ” سیاست زمین سوخته “ در سرزمین‌های کرد نشین و ” نسل کشی “ کردها شد. برابر شدت یافتن ” کرد ستیزی “، دولت‌های استعمارگر و حکومت‌های دست نشانده‌ی آنان، مقاومت رهایی بخش و نبرد مسلحانه‌ی کردها نیز، به سرتا‌‌‌سر کردستان اشغالی گسترده شد.
در این میان، رستاخیز آزادگی بخش ایرانی نژادان کرد در قلمرو کشور استعمار ساخته عراق، به سبب پیوندی که از آغاز، با مبارزات ضد استعماری شاخه دیگری از وابستگان فرهنگی ایران، یعنی اکثریت شیعیان آن سرزمین داشت، از برجستگی ویژه‌ای برخوردار می‌باشد.

...