موسی قصاب محله ما

با تشکیل پارت دموکرات کردستان ( آن سوی مرز )، مبارزه علیه حکومت بغداد و سیاست‌های تبعیض نژادی آن ، فراگیرتر شد. رستاخیز کردستان ( آن سوی مرز ) برخلاف همه‌ی توطئه‌ها و کارشکنی‌های دشمنان، به پیروزی‌های بزرگی در بعد نظامی و سیاسی دست یافت و توانست، حقانیت خود را در داخل و خارج عراق بر همگان آشکار کند.

ملا مصطفی بارزانی با اعلام این نظر که ” هر کجا کرد زندگی می‌کند آن جا ایران است “ همواره بر پیوند ناگسستنی تاریخی و نژادی کردان با دیگر ایرانیان تاکید داشت. خواست مردم ایران نیز در ابراز همبستگی با تیره‌های ایرانی‌نژاد نشسته در سرزمین‌های‌تجزیه شده، در اعلام برادری میان پان ایرانیست‌ها و پارت دموکرات کردستان آن سوی مرز، مرز متجلی شد.

آرمان حزب پان ایرانیست، بر وحدت تیره‌های ایرانی تبار و صیانت از جامه‌ی بزرگ اقوام ایرانی استوار است. هم‌دلی مردم ایران، با ندای وحدت خواه رستاخیز کردان آن سوی مرز، در ” منشور سربلندی “ پان ایرانیست‌ها ( بیست و هشتم آذر ماه 1343 )، چنین اعلام گردید :

بند 3 ـ از حقوق هم‌میهنان کرد و دیگر ایرانیان که در میان عرب‌ها به سر می‌برند، پشتیبانی کنید.
بند 5 ـ عراق کشور عربی نیست. این خطه از آن کردها و دیگر ایرانیان و اقلیتی از تازیان است.
بند 6 ـ پیوستن حکومت عراق به جرگه‌ی حکومت‌های عربی، سلب حقوق هم‌میهنان ایرانی ما، در خطه باستانی تیسفون است.
بند 7 ـ بگذارید جهانیان به تبعیضات و حق‌کشی‌های حکومت عراق نسبت به کردها و دیگر ایرانیان آن سامان، آگاه شوند.

در مقدمه‌ی این منشور آمده بود که پان ایرانیست‌‌‌ها، خود را ملزم به دفاع از کردان و دیگر ایرانیان ساکن عراق می‌دانند.
پان ایرانیست‌ها کوشش فراوانی در رساندن صدای مظلومیت رستاخیز کردان آن سوی مرز، به گوش جهانیان و آشکار کردن جنایات ضد‌بشری و تبعیض ‌نژادی حکومت خودکامه‌ی بغداد بر علیه کردان و دیگر وابستگان نژادی و فرهنگی ایران و دیگر اقلیت‌های ساکن عراق، به عمل آوردند. از جمله این اقدامات، می‌‌توان از نامه‌های دفتر مرکزی حزب پان ایرانیست به آقای ” تانت “ دبیر کل وقت سازمان ملل متحد در سال‌های 1343 و 1344، یاد کرد.
در بخش‌هایی از نامه‌ی چهارم بهمن ماه 1344 ( 24 ژانویه 1996 )، دفتر مرکزی حزب پان ایرانیست، به آقای ” تانت “ دبیرکل وقت سازمان ملل متحد آمده بود :